Aby opisać rozwój architektury i sztuki okresu międzywojennego, trzeba najpierw zrozumieć, dlaczego doszło do zmian. W tamtym czasie świat przechodził szereg fundamentalnych zmian, w wyniku których pojawiło się nowe pokolenie artystów, architektów i projektantów pragnących stworzyć coś wyjątkowego. Te wydarzenia stworzyły klimat, w którym nowy styl mógł się pojawić i upowszechnić.
Funkcja podąża za funkcją
„Form follows function” to zasada, która ma zastosowanie w projektowaniu przedmiotów. Po raz pierwszy zastosował ją architekt Louis Sullivan, który pod koniec XIX wieku przewidział nowe rodzaje biurowców. Była to era skondensowanej urbanistyki i zwiększonego zapotrzebowania na mieszkania. Wielu rolników i rodzin opuściło otwarte tereny wiejskie, aby podjąć pracę w mieście. W rezultacie koszty mieszkań wzrosły dramatycznie.
Nowocześni architekci, tacy jak Louis Sullivan, przyjęli tę zasadę. Jego Wainwright Building, zaprojektowany w 1891 roku, jest symbolem tej zasady. Zasada projektowania „forma podąża za funkcją” jest związana z końcem XIX i początkiem XX wieku i była stosowana w wielu różnych dziedzinach projektowania, w tym we wzornictwie przemysłowym. W zasadzie teoria ta mówi, że kształt budynku powinien odnosić się do jego funkcji, niezależnie od tego, czy funkcja ta dotyczy mieszkania, przestrzeni biurowej czy innych zastosowań.
Modernistyczny ruch w architekturze rozpoczął się od hasła „forma podąża za funkcją”. Oznaczało to, że ornament jest zbędny w nowoczesnych budynkach. Jednakże Sullivan nie przestrzegał tych modernistycznych zasad w szczytowym okresie swojej kariery, a jego budynki często posiadały ornamenty, które miały celtycki lub secesyjny charakter. Ponadto jego budynki często zawierały formy organiczne, takie jak winorośl i inne elementy dekoracyjne.
Indywidualizm
W okresie międzywojennym indywidualizm w sztuce i architekturze nabrał we Francji nowego znaczenia. Zainspirowany przez Arts and Crafts Movement, ten okres czasu podkreślał znaczenie ręcznie wykonanych towarów i starał się zrównoważyć „bezsztuczność” przedmiotów przemysłowych używanych w wystroju domu. Trend ten rozpoczął się, gdy Gilded Age ustąpił miejsca Erze Postępu (mniej więcej od 1900 do 1917 roku), czyli czasowi, w którym postęp przemysłowy został zaakceptowany jako nieunikniona część współczesnego życia. Prace Franka Lloyda Wrighta, który osiągnął narodową sławę w latach 90. XIX wieku, pomogły pogłębić ideę, że maszyna i sztuka mogą współistnieć w harmonii.
Okres międzywojenny był okresem różnorodności nadziei i osiągnięć. Stany Zjednoczone ewoluowały od społeczeństwa wiejskiego do miejskiego i przemysłowego, a sztuka i nauki zdobywały większe niż kiedykolwiek uznanie. Pomimo trudów Wielkiego Kryzysu, Amerykanie zdołali w pełni wykorzystać swoje życie, a nowa amerykańska kultura zaczęła się wyłaniać.
Eklektyzm
Eklektyzm to styl architektury i projektowania, który polega na łączeniu stylów z różnych okresów. Termin ten jest ogólnie używany do opisania sposobu, w jaki dwa lub więcej stylów architektonicznych są połączone w celu wytworzenia nowego budynku. Eklektyzm po raz pierwszy rozwinął się pod koniec XVIII wieku, kiedy popularne style zaczęły się dezaktualizować, a klienci zmęczyli się klasycznymi stylami.
Na początku XIX wieku eklektyzm był wybitną cechą amerykańskiej kultury i informował zarówno religijną, jak i świecką edukację. Chodziło o to, że studenci nie powinni specjalizować się w jednym przedmiocie, ale powinni zdobywać wiedzę z wielu dziedzin. Filozofowie tacy jak John Fiske opowiadali się za edukacją, która dawałaby uczniom szeroką perspektywę na różne tematy.
Malowane wnętrza pracowni Chase’a wyrażają mechanikę eklektyzmu i jego wpływ na sztukę. Aby stworzyć te obrazy, Chase musiał zdecydować, które obiekty przedstawić i które obszary jego atelier sportretować. Dwa obrazy studyjne, które stworzył Chase, reprezentują różne przestrzenie w pracowni, każda z nich ma inną kompozycję i układ przedmiotów. Ten częściowy spis przedmiotów ma przywoływać różnorodność eklektycznej kolekcji.
Zmiany społeczne
Lata 20. i 30. były czasem szybkich zmian społecznych i technologicznych, a sztuka odzwierciedlała te zmiany. W tym samym czasie artyści szukali połączenia z powrotem do swoich korzeni. Jednym z przykładów są zbiory amerykańskich opowieści ludowych, takie jak „American Humor” (1931). Sztuka ludowa również zaczęła zyskiwać na popularności. Pierwsza duża wystawa sztuki ludowej odbyła się w 1930 roku. Ten trend odzwierciedlał powrót do prostszych czasów, z mniejszą izolacją społeczną niż w uprzemysłowionych miastach.
W tym okresie na sztukę i architekturę miały wpływ zmiany społeczne. W okresie międzywojennym Stany Zjednoczone przeszły wiele transformacji. Kilka godnych uwagi zmian miało miejsce w sztuce i architekturze w tym okresie. Na przykład w Chicago w latach 1933-1934 odbyła się Międzynarodowa Wystawa Stulecia Postępu. Na wystawie znalazło się 14 budynków w stylu art deco, a także rzeźby sławiące postęp ludzkości.
Okres międzywojenny był również czasem wielkich zmian społecznych. Zróżnicowana rasowo i etnicznie populacja stawała się coraz bardziej widoczna w amerykańskiej kulturze. W latach 30. XX wieku Żydzi zdobyli znaczące pozycje w USA, m.in. w dziedzinie prawa, edukacji, nauki i literatury. Jednak stosunek do tych grup pozostawał problematyczny.
