Główne cele sztuki w średniowieczu to wyrażanie wierzeń i ideałów religijnych poprzez symbole. Inne cele to przedstawienie dobrego miasta i użycie wartościowych materiałów. Cele te stanowiły fundament dla późniejszej sztuki zachodniej. Średniowiecze zakończyło się odrodzeniem sztuki klasycznej przez renesans. Dziś patrzymy wstecz na ten okres i uważamy go za czas ogromnych osiągnięć i fundamentów.
Symbolizm religijny
W średniowieczu obrazy charakteryzowały się bogatą symboliką religijną i przedstawiały narracje biblijne oraz święte postacie. Często dzieła te układano w porządku hierarchicznym, gdzie najważniejsze sceny zajmowały centrum kościoła lub innej budowli, a mniej ważne sceny promieniowały na zewnątrz. Rodzaje obrazów powstałych w tym okresie można podzielić na trzy główne kategorie: malarstwo ikonograficzne, malarstwo freskowe i malarstwo tablicowe.
Wczesnośredniowieczni artyści dążyli do zjednoczenia Boga i ludzkości oraz celebrowali ludzkie osiągnięcia obok Boga. Pogańscy filozofowie, niegdyś wykluczeni z kościoła, byli teraz przedstawiani jako nauczający w Domu Bożym. Jest to dobry przykład związku między religią a sztuką.
Sztuka średniowiecza różniła się znacznie w zależności od tego, gdzie powstawała i jaki był jej temat. Cesarstwo Wschodniorzymskie, znane również jako Bizancjum, wyprodukowało większość sztuki tego okresu. Sztuka bizantyjska miała tendencję do bycia pozbawioną realizmu i poświęconą symbolice religijnej.
Przedstawienie dobrego miasta
Cele sztuki w średniowieczu były często pod dużym wpływem przekonań religijnych ludzi. W tym czasie zdecydowana większość sztuki narracyjnej przedstawiała wydarzenia z Biblii. W wielu przypadkach przedstawiane osoby były Żydami, ale stopień nacisku na żydowskość był bardzo zróżnicowany. W rezultacie artyści średniowiecza często starali się wyrazić wierzenia i uprzedzenia społeczności chrześcijańskich, zwłaszcza dotyczące Żydów.
Użycie cennych materiałów
Użycie cennych materiałów jako celu sztuki jest wspólnym tematem w całym średniowieczu. Złoto, na przykład, było szeroko stosowane w tworzeniu przedmiotów dla kościołów i użytku osobistego. Było również stosowane jako złoty liść do obrazów i miniatur.
W tym okresie metale były uważane nie tylko za ich wartość artystyczną, ale za ich wewnętrzną wartość jako surowce. Handlowano nimi w ich naturalnym stanie i łączono z innymi materiałami, tworząc stopy do innych zastosowań, takich jak bicie monet i obiektów rzeźbiarskich. To właśnie w tym czasie metale takie jak żelazo i brąz znalazły zastosowanie w sztuce. Kucie i odlewanie metali stało się jednymi z pierwszych złożonych procesów artystycznych.
Ważne materiały, takie jak kość słoniowa, również były cenione. Chociaż kość słoniowa była najcenniejsza, kość słoniowa była również zbierana z innych zwierząt, w tym mamutów i morsów. Z tego materiału wykonywano wysokiej jakości rzeźby, które zwykle przeznaczone były dla arystokratycznych mecenasów.
